هانتینگتون در اوایل جوانی واقعاً نادر است، اما یک مطالعه جدید به ما کمک کرده است تا علائم آن در دوره جوانی را تشخیص دهیم و بفهمیم علائم آن چگونه در طول زمان تغییر می کند. این واقعاً مهم است و به مرور زمان به ما کمک می‌کند تا بفهمیم که آیا درمان کاهنده هانتینگتین و سایر درمان‌ها در کودکان مؤثر است یا خیر.

بیماری هانتینگتون جوانان چیست؟

هنگامی که علائم بیماری هانتینگتون قبل از سن 20 سالگی شروع می شود، ما آن را “هانتینگتون جوانان” (JHD) می نامیم. مدت کوتاهی پس از کشف ژن هانتینگتون محققان یک رابطه قوی بین سن افراد در هنگام شروع علائم و طول کشش غیر طبیعی DNA در ژن شناسایی کردند. DNA از میلیاردها حرف A، T، C و G تشکیل شده است. در ژنی که باعث هانتینگتون می شود، کششی وجود دارد که در آن توالی “CAG” بارها و بارها تکرار می شود. استثناهای زیادی وجود دارد، اما به طور کلی، هر چه تکرار CAG بیشتر باشد، علائم زودتر شروع می شوند. حدود 1 نفر از هر 20 نفر مبتلا به هانتینگتون دارای طول تکرار حدود 60 تکرار یا بیشتر هستند که معمولاً باعث می شود علائم قبل از 20 سالگی شروع شود. این بدان معناست که هانتینگتون نوجوانان شکل نادری از یک بیماری نادر است - بنابراین حتی متخصصان مغز و اعصاب نیز بعید است که بیش از یک مورد را در حرفه خود ببینند. از آنجایی که این بیماری بسیار غیرمعمول است، ما در مورد JHD بسیار کمتر از بیماری هانتینگتون در بزرگسالی می¬دانیم. دانش ما از JHD از تجربیات چند متخصص مغز و اعصاب ناشی می شود که چندین مورد را بررسی کرده اند. توصیف کلاسیکی که این متخصصان از JHD ارائه میکنند شامل ایجاد سفتی، کندی، مشکلات یادگیری و اغلب صرع است. این کاملاً متفاوت از حرکات غیرارادی غالباً آشکار است که در بیشتر موارد شروع بزرگسالان دیده می شود، به نام کوره آ.

اطلاعات جدید

دکتر فردیناندو اسکویتیری از رم، ایتالیا، به درستی معتقد است که خانواده‌های JHD “حق شنیده شدن به اندازه بیماران بزرگسال” را دارند. تیم او به تازگی بزرگترین و دقیق ترین مطالعه JHD را تا به امروز هماهنگ کرده است. با نگاهی به دو مطالعه عظیم با هزاران نفر از افراد مبتلا به هانتینگتون، به نام‌های Registry و ENROLL-HD، آنها 36 مورد را یافتند که علائم آنها قبل از 20 سالگی شروع شده بود و داده‌های بالینی آنها طی سال‌های متوالی جمع‌آوری شده بود. آنها این افراد را با 511 بزرگسال از همان مطالعه مقایسه کردند و به دنبال تفاوت JHD بودند. یک سوال که آنها روی آن تمرکز کردند این بود که آیا JHD در همه موارد مشابه است یا ممکن است بسته به طول تکرار CAG متفاوت به نظر برسد. آنها تصمیم گرفتند افراد JHD را به افرادی با کمتر از 80 تکرار CAG و افرادی که بیشتر داشتند تقسیم کنند. در بزرگسالان، علائم به طور متوسط از 44 سال شروع می شود، در حالی که در کودکان با 80 تکرار CAG از 17 سالگی شروع میشد، و آنهایی که تکرارهای واقعا طولانی بیش از 80 داشتند از 4 سالگی علائم را نشان دادند.

دو شکل از هانتینگتون جوانان؟

با نگاه عمیق‌تر به دو گروه JHD، اولین علامت در کودکان با تکرارهای زیر 80، خام دستی بود، به دنبال آن حرکات غیرارادی مانند کوره آ و همچنین رفتار وسواسی بود. در کودکان با بیش از 80 تکرار، اولین علامت معمولا مشکل در راه رفتن و به دنبال آن تاخیر در یادگیری سخن گفتن و همچنین صرع بود. تقریباً همه بچه‌ها دچار سفتی و حرکت آهسته شدند و از هر 10 بچه یک نفر در تعادل و هماهنگی مشکل داشت. بیماری کودکان تقریباً دو برابر سریع‌تر از شکل شروع بزرگسالی که ما بیشتر با آن آشنا هستیم پیشرفت کرد و متأسفانه فقط نیمی از آنها زنده ماندند. کودکان با بیش از 80 تکرار بیماری بسیار تهاجمی داشتند و به طرز غم انگیزی، آنها تنها حدود یک پنجم بزرگسالان زنده ماندند. برای چهار نفر از کودکان با بیش از 80 تکرار، اسکن مغزی MRI انجام شد. آنها انقباض در مراکز عمیق مغز را نشان دادند، درست مانند آنچه در هانتینگتون بزرگسالان مشاهده می کنیم. تعجب آورتر اینکه در هیچ جای دیگری اختلال وجود نداشت، مانند قشر در سطح مغز، ناحیه ای که در بزرگسالان آسیب میبیند. محققان به اسکن های کودکان با کمتر 80 بار تکرار، نگاه نکردند؛ بنابراین ما نمی دانیم که این مغزها چه شکلی هستند. بر اساس همه این یافته ها، تیم دکتر اسکویتیری پیشنهاد می کند که در واقع سه نوع هانتینگتون وجود دارد. اول شکل رایج بزرگسالان که ما چیزهای زیادی در مورد آن می دانیم. دوم، در افرادی که حدود 60 تا 80 تکرار CAG را به ارث می برند، شکل جوانان، که در اواسط نوجوانی با خام دستی، کوره آ و مشکلات رفتاری شروع می شود. در نهایت، گروه سوم کسانی هستند که بیش از 80 تکرار را به ارث می برند، که در حدود 4 سالگی مشکلات راه رفتن، مشکلات یادگیری و صرع دارند. اسکویتیری و تیمش این فرم را *“High-Expansion Juvenile HD” (هانتینگتون بسیار منبسط جوانان) نامیدند، با توجه به این نکته که این شکل از بیماری “تهاجمی” است.

طیف؟

در حالی که ممکن است دو شکل متمایز از JHD وجود داشته باشد که اساساً با یکدیگر متفاوت هستند، در واقع بعید است که تغییرات عظیمی واقعاً در 80 تکرار CAG اتفاق بیفتد. به یاد داشته باشید که تصمیم برای تقسیم بیماران جوان به دو گروه از قبل توسط محققان انتخاب شده بود. با در نظر گرفتن این موضوع، جای تعجب نیست که گروه های تکراری کوچکتر و بزرگتر متفاوت به نظر می رسیدند. بر اساس آنچه که در مورد ژنتیک و بیولوژی هانتینگتون می دانیم محتمل تر است که JHD یک طیف باشد. شکل تهاجمی با شروع از سنین بسیار کم، تاخیر در رشد مغز و صرع در یک سو – و شکلی با شروع از نوجوانی همراه با بی قراری، کلافگی و مسائل رفتاری در سوی دیگر. به نوبه خود، JHD به طور کلی احتمالاً در یک سوی طیف هانتینگتون بزرگسالان است. اما چه JHD را به نصف تقسیم کنیم یا همه بیماران را به عنوان یک طیف در نظر بگیریم، آنچه واضح است، این است که تکرارهای طولانی تر CAG احتمال شروع زودتر، پیشرفت سریع تر، تاخیر در رشد مغز و تشنج را به همراه دارد.

این اطلاعات چگونه به ما کمک می کند؟

این بینش‌ها از با ارزش‌ترین بینش‌هایی هستند که در مورد بیماری هانتینگتون در دوران نوجوانی دریافت کرده‌ایم. آنها بلافاصله به پزشکانی که از این بیماران جوان مراقبت می کنند، و خانواده هایی که اغلب در تلاش هستند تا پزشکان و سایر متخصصان را وادار به گوش دادن و درک چالش های منحصر به فرد فرزندانشان کنند، مفید خواهند بود. با نگاهی به آینده ای نه چندان دور، این تحقیق به طور گسترده به ما کمک می کند تا درمان های جدید را در اسرع وقت برای بیماران نوجوان هانتینگتون ارائه دهیم. این شامل داروهای جدید هیجان انگیز مانند داروهایی است که تولید پروتئین هانتینگتون را کاهش می دهد. تصمیماتی مانند بهترین زمان برای شروع درمان بیماران نوجوان هانتینگتون، و نحوه اندازه گیری اینکه آیا داروها موثر هستند، کاملاً به تحقیقاتی مانند این بستگی دارد. برای چندین برنامه کاهش هانتینگتین که در حال حاضر اجرا می شود، این تحقیق دقیقاً در زمان مناسب انجام گرفت. کمک به بیماران نوجوان هانتینگتون برای خانواده‌ها ضروری است و برای همه داروسازانی که ما با آنها صحبت کرده‌ایم، اولویت اصلی است. این امر با چالش‌های بزرگی همراه است، مانند این خطر که یک دارو می‌تواند زندگی یک بیمار JHD را در صورت آسیب ناخواسته به مغز جوان و در حال رشد، دشوارتر کند. بنابراین، درک اینکه JHD چگونه به نظر می رسد، و چگونه بر مغز تأثیر می گذارد، کمک بزرگی در ماموریت فوری برای ارائه درمان های موثر برای جوانان مبتلا به بیماری هانتینگتون و خانواده های آنها است.