اثبات در انتشار: برش داده‌های مربوط به پریدوپیدین

پریدوپیدین از اوایل دهه ۲۰۰۰ به عنوان درمانی برای بیماری هانتینگتون (HD) تحت بررسی بوده است. جدیدترین آزمایش فاز ۳ برای بررسی اینکه آیا پریدوپیدین ممکن است علائم و نشانه‌های HD را بهبود بخشد، مطالعه‌ای به نام PROOF-HD، به اهداف کلیدی خود نرسید . علاوه بر این، تابستان امسال مطلع شدیم که آژانس دارویی اروپا (EMA) درخواست پریلنیا برای بازاریابی پریدوپیدین برای درمان HD در اروپا را نپذیرفته است .

اگرچه مدتی است که از نتیجه کلی مطالعه PROOF-HD مطلع هستیم، اما مهم است که به یک نقطه عطف بزرگ تحقیقاتی جدید اذعان کنیم: انتشار نتایج آزمایش در یک مجله پزشکی. انتشار داده‌های آزمایش بالینی می‌تواند مدتی طول بکشد – به خصوص در یک مجله معتبر مانند Nature Medicine ، جایی که نتایج PROOF-HD منتشر می‌شود.

این یک فرصت مهم برای محققان درگیر در این کارآزمایی بالینی است تا تمام جزئیات را شرح دهند و تجزیه و تحلیل‌های دقیقی را که می‌تواند به تعیین مراحل بعدی برای یک دارو کمک کند، به اشتراک بگذارند. بیایید به گزارش محققان PROOF-HD بپردازیم.

آنچه روزنامه اضافه می‌کند

پریلنیا داده‌های مطالعه‌ی PROOF-HD را در طول چند سال گذشته، در کنفرانس‌های HD و سایر رویدادهای تحقیقاتی به طور عمومی به اشتراک گذاشته است. این مقاله‌ی اخیر نکات اصلی را تکرار می‌کند – به طور کلی، پریدوپیدین در مقایسه با دارونما، عملکرد یا حرکت افراد مبتلا به HD را بهبود نبخشید.

مانند هر نشریه کارآزمایی بالینی، این نشریه نیز به بررسی جزئیات داده‌ها، از جمله موارد مربوط به ایمنی و عوارض جانبی می‌پردازد. نکته مهم این است که پریدوپیدین همچنان ایمن است و توسط اکثریت قریب به اتفاق شرکت‌کنندگان به خوبی تحمل می‌شود.

نکته قابل توجه در مورد این مقاله این است که تأکید زیادی بر تجزیه و تحلیل‌هایی دارد که شرکت‌کنندگان را بسته به انواع دیگر داروهایی که در حین شرکت در مطالعه مصرف می‌کردند، به گروه‌های مختلف تقسیم می‌کند. همانند اکثر آزمایش‌های HD، PROOF-HD به افراد اجازه داد تا به مصرف داروهایی برای کنترل رقصاک، مانند تترابنازین و دوتترابنازین، و داروهایی که می‌توانند به هر دو مشکل رقصاک و علائم رفتاری کمک کنند، مانند ریسپریدون و اولانزاپین – و بسیاری دیگر – ادامه دهند. این داروهای ضد دوپامینرژیک (ADM) معمولاً برای مدیریت علائم مختلف حرکتی و روانی HD استفاده می‌شوند.

وقتی پریلنیا فقط داده‌های کسانی را که داروهای ضد افسردگی مصرف نمی‌کردند (کمتر از نیمی از شرکت‌کنندگان) تجزیه و تحلیل کرد، برخی روندهای بالقوه را مشاهده کرد. از حدود شش ماه تا حدود یک سال، به نظر می‌رسید افرادی که پریدوپیدین مصرف می‌کردند و هیچ داروی ضد افسردگی مصرف نمی‌کردند، در برخی از آزمایش‌های بالینی عملکرد، حرکت و تفکر نسبت به افرادی که دارونما مصرف می‌کردند، کمی بهتر عمل کردند. اما در پایان مطالعه (حدود ۱۸ ماه)، دیگر این مورد صدق نمی‌کرد – هر دو گروه تقریباً به یک میزان کاهش یافته بودند.

داده‌کاوی برای اطلاعات بیشتر

این مقاله اخیر تأکید زیادی بر نحوه برش، تفکیک و بررسی داده‌ها از زوایای مختلف دارد تا هرگونه سرنخی مبنی بر اینکه پریدوپیدین می‌تواند برای برخی از افراد مبتلا به HD مفید باشد، بررسی شود. آن‌ها از ریاضیات و آمار تخصصی برای پرسیدن سوالات بیشتر در مورد کل گروه شرکت‌کنندگان و همچنین فقط کسانی که ADM مصرف می‌کردند، استفاده کردند.

برای مثال، با نگاهی به عملکرد با استفاده از یک نمره بالینی چندوجهی که اطلاعات حاصل از آزمایش‌های متعدد در طیف علائم هانتینگتون (cUHDRS) را ترکیب می‌کند، چند درصد از افراد 5٪ یا بیشتر بهبود یافتند؟ تعداد بیشتری از افراد در گروه پریدوپیدین نسبت به گروه دارونما به این آستانه رسیدند، اما بسته به شرکت‌کنندگان و نقاط زمانی که آنها تجزیه و تحلیل کردند، این همیشه نتیجه قطعی نبود. از زوایای دیگر ریاضی، آزمایش‌های فردی حرکت و حافظه نیز نتایج کاملاً متفاوتی داشتند.

برخی از این تحلیل‌ها از ابتدا برنامه‌ریزی شده بودند (از پیش تعیین‌شده)، در حالی که برخی دیگر بعداً مورد تصمیم‌گیری قرار گرفتند (پس از انجام مطالعه). این مقاله حاوی زبانی واضح است که می‌گوید نتایج باید با احتیاط تفسیر شوند – و تفسیر در واقع چالش‌برانگیز است. برخی روندهای امیدوارکننده در اقلیتی از شرکت‌کنندگان که داروهای رایج را برای مدیریت علائم HD خود مصرف نمی‌کردند ، وجود داشت. اما از آنجا که اندازه گروه‌ها کوچک بود، نویسندگان اظهار داشتند که «یافته‌ها برای پشتیبانی از نتیجه‌گیری‌های قطعی، قوی نبودند»، به این معنی که نتایج باید با کمی تردید پذیرفته شوند.

پیشرفت در انتشار

مطالعه PROOF-HD برای بررسی این موضوع طراحی شده بود که آیا پریدوپیدین بی‌خطر است و آیا در کاهش سرعت زوال عملکرد و علائم حرکتی در افراد مبتلا به HD مؤثر است یا خیر. متأسفانه این مطالعه به اهداف اولیه یا ثانویه خود – یعنی اهداف کلی – دست نیافت. با توجه به روندهای مثبتی که در بخشی از افراد شرکت‌کننده در آزمایش مشاهده می‌کنند، این امکان وجود دارد که مطالعه دیگری در بخش دیگری از جمعیت HD (کسانی که علائم خود را با ADM مدیریت نمی‌کنند) بتواند نویدبخش باشد، یا اینکه تغییرات کوچک در طول زمان معنادارتر باشند. این امید، پریدوپیدین را در طول 20 سال مطالعه، در آزمایش‌هایی با رژیم‌های دوز متفاوت، جمعیت‌های شرکت‌کننده HD و معیارهای پیامد، در راستای دستیابی به شواهدی برای سودمندی، تقویت کرده است. این امید، پریلنیا و شریک زندگی‌اش فرر را به ادامه برنامه‌های توسعه سوق می‌دهد.

حتی زمانی که مطالعات مربوط به درمان‌های تجربی HD آنطور که ما امیدوار بودیم پیش نمی‌روند، انتشار، استاندارد طلایی برای به اشتراک گذاشتن مسئولانه داده‌ها در جامعه علمی است. فرآیند انتشار – که گاهی اوقات می‌تواند سال‌ها طول بکشد – امکان بررسی دقیق، تجزیه و تحلیل و ارائه تمام داده‌های مرتبط را فراهم می‌کند. یک مقاله کارآزمایی بالینی از طریق تلاش‌های محققان، پزشکان و دانشمندان صنعتی که مطالعه را انجام داده‌اند، و همچنین داوران خارجی و کمیته‌های راهبری، که اغلب شامل اعضای جامعه می‌شوند، به ثمر می‌رسد.

امید و تنوع انسانی

انتشار همچنین فرصتی برای خلق داستانی است که در این مورد با تمرکز بر زیرمجموعه‌ای از داده‌ها، شتاب بیشتری به آن می‌بخشد. داروهای ضد افسردگی (ADM) شامل تعداد زیادی دارو هستند که برای مدیریت طیف وسیعی از علائم HD، از حرکات و رفتارهای ناخواسته گرفته تا اختلالات خواب و اضطراب، مفید هستند. هر فرد به داروهای تجویز شده خود واکنش متفاوتی نشان می‌دهد، به خصوص با پیشرفت یک بیماری پیچیده مانند HD. این مقاله تأکید می‌کند که داروهای ضد افسردگی (ADM)، اگرچه برای مدیریت HD مهم هستند، اما درجه‌ای از تنوع را در آزمایش‌هایی که برای اندازه‌گیری تغییرات در حرکت، انگیزه و حل مسئله طراحی شده‌اند، ایجاد می‌کنند. به طور خلاصه – انسان و سلامت پیچیده هستند.

امید است که یک داروی واقعاً مؤثر بر این تنوع غلبه کند. برخی از دانشمندان و پزشکان فکر می‌کنند که اگر زیرگروه‌های خاصی از افراد ممکن است از پریدوپیدین بهره‌مند شوند، تحقیقات بیشتر باید مشخص کند که کدام زیرگروه‌ها می‌توانند از این دارو بهره‌مند شوند و چگونه می‌توان بهترین تغییر معنادار را اندازه‌گیری کرد. برخی دیگر این سوال را مطرح می‌کنند که آیا ادامه آزمایش‌ها توجیه‌پذیر است یا خیر. آنچه واضح است، سهم عظیم جامعه HD است: افراد شجاع زیادی که در PROOF-HD و سایر آزمایش‌های پریدوپیدین شرکت کردند و برخی از آنها احساس کردند که این دارو در زندگی آنها تغییر ایجاد کرده است.

خلاصه

• پریدوپیدین بیش از 20 سال است که برای درمان هانتینگتون مورد آزمایش قرار گرفته است؛ آزمایش فاز 3 PROOF-HD به اهداف اصلی خود نرسید.
• این دارو ایمن و قابل تحمل بود، اما در مقایسه با دارونما هیچ مزیت کلی نشان نداد.
• تجزیه و تحلیل زیرگروه‌ها به بهبودهای کوتاه‌مدت در شرکت‌کنندگانی که داروهای ضد دوپامینرژیک مصرف نمی‌کردند اشاره داشت، اما این بهبودها تا ۱۸ ماه از بین رفتند.
• نتایج اکتشافی و قطعی نبودند ، بنابراین باید با احتیاط تفسیر شوند.
• انتشار در مجله نیچر مدیسین، داده‌های کامل را در دسترس قرار می‌دهد و شفافیت و یادگیری را برای جامعه HD تضمین می‌کند.